Honderden keren heb ik mijn telefoon mislegd, afspraken met vriendinnen vergeten, ontelbare rekeningen verkeerd en/of te laat betaald, de namen van mijn eigen kinderen en ex-collega's door elkaar gehaald, me afgevraagd in welk jaar en welke maand we nu toch alweer waren, wie dat vertrouwde gezicht toch zou kunnen zijn, dagelijks google gebruikt om te weten hoe je een woord weer moest schrijven, cognitieve testen afgelegd die bevestigden dat mijn geheugen een slag van de molen had gekregen, telkens opnieuw moeten vragen wat men nu eigenlijk bedoelde, geen 7 + 17 kunnen optellen uit mijn hoofd, ...
En toch maakte het me niet bang, ik werd er alleen maar boos om. Vandaag is dat gevoel veranderd. Hubby zei me doodleuk dat hij vanaf morgen drie dagen weg zou zijn vanwege een cursus. Hij zou me dit verteld hebben. Ik val uit de lucht. Geen boze gevoelens als herinnering. Mijn fysiek en emotioneel geheugen laat me volledig in de steek. Wat overblijft is een zwart gapend gat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten