Mijn hoofd doet hoe langer hoe meer pijn. Alsof een bijtende drukkende vloeistof langs de binnenkant van mijn schedel naar boven kruipt en langs mijn voorhoofd naar beneden drupt. Op mijn voorhoofd hebben zich onmiddels twee puisten ontwikkeld vlak boven mijn wenkbrauwen. Het gif wil er terug uit.
In mijn linkeroksel is de klier nog steeds duidelijk aanwezig. Vier geribbelde kiezels op een rijtje met een pijnlijke angel naar mijn borst. Net als de kasseien waar je over rijdt en iedere vezel pijnlijk voelbaar maakt.
De jongste gaat naar een museumatelier vandaag. Hij klaagt over keelpijn en buikpijn. Alweer. Het is maar voor twee uurtjes en ze hoeven er niet te lopen, alleen maar lekker te schilderen. De juf bevestigt me achteraf dat hij wat koorts had ...
Toch eens opnieuw een afspraak maken met een allergoloog? Dit duurt nu al maanden. De vorige keer een uur moeten wachten in het ziekenhuis. Onhoudbaar voor hem en mij. We zijn het toen opgestapt.
Het is halftwee als ik terug in bed lig. Geen sikkepit uitgevoerd vandaag. Het gaat gewoon niet vooruit. Het lijf wil niet mee. De wekker loopt af om 17 uur. Waardeloos gevoel hou je aan zoiets over.
Ik poog wat te lezen om mijn verstand aan de praat te krijgen maar ondanks mijn intentie reageer ik als een geïrriteerde wesp op al wat in de buurt komt.
Dit lijf werkt averechts en zelfs na anderhalf jaar bijna fulltime slapen geraak ik niet uitgerust. Ik blijf erbij, er zit een spook in mijn lijf dat mijn systeem ontwricht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten