Het is duidelijk wat te veel van het goede geweest, gas terug nemen vandaag. Spierpijn komt opzetten en ik voel me weer minder lekker.
Maar niet getreurd, ik besef maar al te goed dat de valkuil van grenzen respecteren nu heel duidelijk aan de orde is. Ik voel ze nl. minder goed.
Tot voor kort zei dat lichaam met alle mogelijke signalen non-stop dat ik het rustig aan moest doen. Soms vergeet je het gewoon, wil je bv. dat bord in de kast bovenaan nemen. Maar dan doe je de kast open, doe je de armen naar boven, en dan auw, wegen die armen een ton. Vergeet het maar, vraag het maar aan iemand anders.
Nu voel ik me al eens wat lekker tussendoor, Miepje superblij, vliegt erin, geniet met volle teugen, en paf, de volgende dag, een paar versnellingen trager. Het lichaam steekt zijn energie in iets anders, een immuunreactie ontwikkelen bijvoorbeeld.
M.E. heeft namelijk het omgekeerde effect van sport, of het nu mentaal of fysiek is. Het lichaam vindt inspanning niet leuk en wordt er ziek van. Hoe lang heb ik erover gedaan om dat door te hebben? Lang genoeg omdat het niet logisch is. Hoe lang doe je erover om zoiets te accepteren? Nooit. Het is onnatuurlijk.
Hoeveel dokters kennen deze ziekte echt in dit land? Op één hand te tellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten