We gaan nog even naar de tennisles met de jongste maar dan de crash. Total loss, buiten westen lig ik een paar uur op mijn bed. Niet meer in staat me om te draaien of te reageren op mijn omgeving. De klap na de inspanning. De jongste komt vragen om eten en ik hoor hem in de verte spreken.
Ondanks zijn jonge leeftijd begrijpt hij dat mama niet meer kan en druipt ongelukkig af. Het voelt aan als een locked-in syndroom, je bent je (vaag) bewust van je omgeving maar je kan zelf niet meer reageren. Die nachtmerrie achtervolgt me constant en vandaag is ze weer werkelijkheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten