Geen school dus geen wekker maar wel kids in da houze. Hubby is gelukkig thuis en ik slaap een gat in de dag. Het is ruim 10 uur als ik mijn oogjes opendoe. Dat valt best mee als je weet om hoe laat ik gisteravond het licht heb uitgedaan, middernacht.
Met die LDN blijf ik ’s avonds klaarwakker, weliswaar alleen op de kamer en in pyama in bed vanaf pakweg halfacht. Een klein lampje en de laptop als gezelschap. Geen lawaai, gerommel, tv, heerlijk maar ook geen moeder voor de kids dus. Desondanks superblij met de extra uren per dag ook al zijn ze liggend, ik ben wakker!
Ik verlaat mijn bed enkel om te eten en de immer vervelende plasronde. Welke idioot heeft dat systeem uitgevonden? Net als je goed ligt, begint het opnieuw.
Voor het eerst sinds vele maanden overvalt een zwaar gevoel me. Wat vreemd want alles gaat eindelijk de goede richting uit. Plots smaakt mijn eten niet meer en ik betrap mezelf erop apathisch te reageren op mijn omgeving. Ik staar wat in het lege, hoor niet meer wat ze zeggen, zie het leven als een tweederangsfilm passeren. Alles klinkt als onzin en oppervlakkige bullshit.
Help, ik zie de schoonheid van mijn eigen kinderen niet meer. De ergernis van jarenlang ziekzijn wordt geprojecteerd op mijn omgeving.
Het wordt tijd dat deze waanzin stopt vooraleer ik er krankzinnig van word. Waar zijn de wetenschappers? Wie heeft de politieke moed?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten