Bweerk, belabberd deze voormiddag. Ik heb de dosis LDN gisteravond verhoogd. De temperatuur was nu al een paar dagen stabiel en verder geen rare verschijnselen. Dat leek me een ideaal moment.
Schijnbaar uitgewiste slechte herinneringen aan ellendig ziekzijn, duiken plots weer op. Verstopt in een geheime lade van het geheugen. En gelukkig maar dat wij zo functioneren want tastbare herinneringen zouden ondragelijk zijn voor ieder mens. Wat overblijft is de emotionele beladen herinnering. Die slaat op zijn beurt weer fysieke wonden bij sommigen. Er zijn mensen die ondanks tragische omstandigheden, er toch het beste van kunnen maken in het leven.
Neem nu die vriendin van me. Tweemaal getrouwd, tweemaal weduwe na telkens amper 4 jaar. Telkens een klein kind bij iedere partner. Eerste echtgenoot verongelukt, tweede vermoord. Tussen de twee huwelijken hersteld van een vergevorde baarmoederkanker ... en dus moeder geworden na haar 40ste levensjaar zonder medische interventie. Ik ken geen opgewekter en levenslustiger persoon. Ze heeft een fenomenale veerkracht na elke tegenslag. Ze is een inspiratiebron voor velen.
Na 14 uur kan ik uit bed, het ergste lijkt voorbij. Een vreemde prikkel in de huid alsof ik in de brandnetels heb gelegen. Na anderhalf uur is mijn motor opgewarmd maar blijkt de auto een lekke band te hebben. Niet meer te repareren zegt de monteur, helemaal versleten tot op de draad.
Nog meer kilometers. Vervolgens rijden hubby en ik naar de tapijtwinkel. Biolijm voor traplopers bestaat niet. Wachten tot ze er eentje uitvinden dan maar?
We vieren de verjaardag van één van de pubers vandaag. Ik lig lekker in de auto terwijl hubby taart gaat kopen. Elke stap die ik uitspaar vandaag, is er één gewonnen!
Mijn humeur is om op te schieten tegen de avond. De sfeer van feesten en parties is duidelijk nog niet aan mijn besteed. Ik verknal het een beetje. Zucht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten