Ze vinden bij ME-patienten toch nooit iets en ik voelde me voor het eerst sinds jaren "kiplekker". Een mens is rap tevreden met deze ziekte. Een adrenalinestoot siddert door mijn aderen terwijl de resultaten mijn hersenen insijpelen. Daar staat het zwart op wit. Een labo bevestigt het: “ Extremely poor results with a very high cell free DNA” . Vrij vertaald, u bent erg ziek.
Ik ben voor 30% fit/invalide verklaard. Dat voor een lekkere dag ... Wacht maar tot ik weer 100% ben dan, dan win ik de Olympische Spelen!
Hoe moeten die cijfers er dan uitgezien hebben toen ik euthanasie heb gevraagd? Dat een arts die u van haar noch pluim kent, nooit gezien heeft, toch in staat is de uren te noteren dat u in bed vertoeft en bovendien weet welke activiteit u per dag uitvoert, getuigt niet meer van natte vingerwerk maar van ervaring en inzicht.
Ik ga de jongste in de kinderopvang halen. Die verfgeur hangt er weer. Groot is mijn verbazing als ik merk dat ze daar doodleuk een kast aan het schilderen zijn in dezelfde ruimte als jonge kinderen (3 -12j) spelen.
Heel even haal ik me de woede van de begeleiding op de hals als ik een foto van deze farce neem. Te laat, morgen bel ik naar Volksgezondheid.
Goedkeuring van de burgemeester of niet. Mijn intuïtie zegt dat ze fout bezig zijn. Verf is vergif en dat gaat niet samen met spelende kinderen.
Gisteren de LDN verhoogd met 0,125 mg en ik zit nu dus aan 0,625 mg. Gek, ik voel die stijve nek weer opkomen maar dus geen crash deze keer. Hou me ook gedeisd. Verder ook de verticale buikspierpijn. Heel apart gevoel. Ook iets meer 'LDN' hoofdpijn. Temperatuur nog steeds iets hoger dan gewoonlijk. 37,1° bij slapengaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten