Afgelopen zaterdag was het weer eens kristalhelder. Iedereen liep die trap op zoals het hoorde, met veerkracht en de energie straalde van hun lichamen.
Het leek net alsof ik van dichtbij naar een film keek. De kleur van hun huid, de slag in hun haar, de lengte van hun nagels, de spierspanning, de bewegingen van hun lichaam.
Uit hun mond weerklonken geen doffe klanken, hun ruggegraat kromde niet, hun spieren hingen niet slap rond hun beenderen, hun ogen waren niet vaal en hol, hun longen snakten niet naar lucht, geen kloppende aders in de keel, ... Gezondheid is mooi om naar te kijken, een lust voor het oog.
Mijn lichaam werkt gewoon anders, trager. Ik moet het doen met een fractie van hun tijd, met een fractie van hun kracht, met een fractie van hun mogelijkheden.
Mijn hoofd zit vol idealen en dromen zoals de meesten wel zullen hebben. Mensen verwachten ook dat je normaal functioneert en zien niet welke puinhoop er zich thuis of binnen in je afspeelt. Het is ook niet te beschrijven.
Hoe voelt het dan vraagt men mij soms? Op de allerergste momenten alsof je de Mount Everest moet opklimmen zonder zuurstof en beschermende kledij. Puur overleven.
Als het beter gaat, zit je nog steeds op de berg, heb je al een jas aan maar nog geen zuurstof of handschoenen. Elke stap telt en de pijn is gevaarlijk.
Enzovoort.
Het grieperige blijft hangen en de algemene zwakte laat mij het overgrote deel van de dag in bed doorbrengen. Tussendoor schilder ik 2 x dertig minuten aan mijn "kunstwerk". Het zet mijn verstand op nul en tegelijkertijd komen er nieuwe creatieve ideeën naar boven.
Een halfuur blijkt de nieuwe grens te zijn. Gelukkig gaat mijn verstand niet achteruit zoals de andere keren.
Om niet te vergeten te eten of vitaminen en enzymen te slikken op bepaalde uren van de dag, schakel ik sinds kort een alarm op de gsm in. Dat ik dat niet eerder heb gedaan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten