Het spook is al minder woest vandaag. Apatisch lig ik in mijn bed en alle goede voornemens om papieren te ordenen of te werken aan mijn project zijn verzonken in de leegte van mijn heden nutteloze bestaan. Er rest me niets anders dan te wachten tot de storm van pijn, uitputting en hitte-aanvallen geluwd is.
Een baby huilt op de achtergrond. Een beeld van de buurvrouw die haar kind probeert te troosten komt bij me op. Pas een kwartier later besef ik dat in een ander bed lig, we in het jaar 2011 zijn en dat deze buurvrouw geen kinderen heeft.
Mijn brein heeft weer last van ruimte- en tijdsbesef. Ik vertoefde zowaar in het jaar 2008 in de vorige woonst. “U heeft geen last van Alzheimer, nee alles gaat prima mevrouw.” Gelukkig maar dat ik weet dat ik ze allemaal op een rijtje heb, iets waar sommige lezers aan zouden kunnen twijfelen.
Ik stel de vraag aan de oudste zoon of ik mijn uitstraling kwijt ben. “Ja mama, af en toe ben je wel een zombie.” Ok, ik kan er niet meer omheen. Iedereen zag het behalve ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten