Hubby werkt, de tieners hebben geen examens meer, de jongste verveelt zich, ... iedereen zit op zijn laptop.
De router is nog steeds onbeveiligd en tot grote ergernis surfen enkele buren te pas en te onpas kosteloos mee. Als iedereen hier online gaat, kunnen we er vaak zelf niet meer op.
Jammer genoeg is mijn technisch verstand in English nog niet geactiveerd en zijn mijn hoogbegaafde tieners niet zo snugger in informatica als in fysica en biologie.
Met ons gedrietjes pogen we ver boven onze frustratiedrempel - "miljaar ze zitten er weer op" - de handleiding van de router te ontcijferen. Het komt warempel tot een handgemeen tussen de twee tieners en ik geef het op na een klein uur.
Het is een mirakel dat ik het zolang uithou al zeg ik het zelf. Router inloggen, WepCode ingeven, Save, ... het mag allemaal niet baten. Met een punthoofd geef ik het op.
Een telefoontje redt de jongste de vervelingsdood. Of we niet bij een vriendje langskomen om te spelen?
De tieners hebben er genoeg van, trekken de stekker van de router uit de muur. Zo, probleem tijdelijk opgelost.
En zo blijf ik vandaag ... 12 uur non-stop op de been. Sinds ik op de dosis van 1,5 mg Low Dose Naltrexone zit, gebeuren er hier fantastische dingen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten