Geen school voor de kinderen vandaag. We houden het zo rustig mogelijk om het verstoorde ritme te compenseren.
Hubby heeft een enorme brandstapel achteraan in de tuin gemaakt. Mannen en vuur, dat zit in hun genen. De jongens zijn niet meer van het vuur weg te slaan.
Mijn middagdutje kan ik netjes doen. Mijn slaapverlammingen (overdag) zijn sinds korte tijd weer terug. En de nachtmerries ook.
Tegen de avond zijn ze nog aan het stoken en ik mag koken. Mijn benen branden alsof ik duizenden treden heb opgelopen.
Mijn maag kan gerust gaan slapen zonder eten maar de kinderen hun maag zullen dat idee niet delen.
Mijn conditie is er sinds gisteren dan wel op vooruit gegaan. Mijn brein echter heeft een slag van de molen gekregen.
Ik heb weer meer moeite om auto te rijden. Korte ritten lukken me nu sinds enkele maanden. Liefst rechte stukken zonder lichten. Mijn volgende auto wordt een full-automatic. Van al dat schakelen moeten mijn benen te hard werken. En als er tegen dan ook eentje bestaat die het autorijden overneemt, dan moet mijn hoofd ook niet meer zo hard denken. Remmen, schakelen, fietsers, voetgangers, voorrang van rechts, gekken, ...
Mijn ogen en mijn hersenen werken niet synchroon. Een auto die eerst ver weg leek, staat plots vlak naast me. Net op het moment dat ik een manoeuver wil uitvoeren. Tikkende vingers tegen een voorhoofd als gebaar. Dit gaat niet goed. Met het lange weekend voor de deur, hoef ik alvast een paar dagen de deur zeker niet uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten